آئین مستان

امام عسكری سلام،دارم میام زائر سامرات بشم
امام عسكری سلام،اجازه ای بده بیام فدات بشم
پشت در حرم منم گدات بشم
امام عسكری سلام،بعد از دوماه گریه و اشك،شكر خدا
باز روزی شد هیئت بیام دوباره جمع شیم دور ِ هم هیئتی ها
یه گریه ای كنیم برا غم ِ شما
غم شما ای مسموم ِ زهر جفا
مظلوم ِ شهر سامرا
قربون ِ غربتت آقا
آقای من،بهونه ی اشكای من
ببین اشك ِ چشای من
دعایی كن برای من
آقای من
ای غریب آقا،ای غریب آقا....
امام عسكری بذار بگم از اون بابا كه آرزوش گرفت
بذار بگم آخر كار مهدیش اومد سرش رو به زانوش گرفت
پسر اومد پدر رو تو آغوش گرفت
امام عسكری ولی قضیه برعكس شده بود تو كربلا
بابا صدا می زد علی من اومدم بالا سرت پاشو بابا
یه بار دیگه صدام بزن تو رو خدا
تو رو خدا پیشم نزن هی دست و پا
جونمو می گیری بابا
پاشو بریم به خیمه ها
آه اكبرم
آخه منم یك پدرم
آرزو داشتم پسرم
باشی دمای آخرم
بالا سرم
ای غریب آقا،ای غریب آقا....
امام عسكری بازم روضه بخونم مگه میشه تاب آوُرد
وقتی كه می سوخت جگرت مهدی ِ تو حتماً یه كاسه آب آوُرد
یه ذره آب برا دل ِ كباب آوُرد
امام عسكری بگم دستات می لرزید ظرف آب تكون می خورد
جلو چشای پسرت لبه ی كاسه به لب و دندون می خورد
ولی ندید لبی كه خیزرون می خورد
آه خیزرون
جلو چشای عمه جون
سر و گرفته بود نشون
تشت طلا شد پر ِخون
باز بدترش
شبش برای دخترش
بردن سر ِ بی پیكرش
اونم كنار ِ پدرش
مُرد آخرش
ای غریب آقا،ای غریب آقا

سامرا عزا گرفته

بوی كربلا گرفته

آسمون داره می باره

یا دل آقا گرفته

شب ماتمه

برای همه

برا آقامون

دلا پُر غمه

آجرك الله، بقیة الله

زندگیم تو این حریمه

گریه ارث مادریمه

دستمو بازم گرفتی

این جواز نوكریمه

می دونم بدم ولی اومدم

برای بابات به سینه زدم

من تا ابد گدای این خونه ام

نوكر منم فدای تو جونم

با غم تو دوباره می خونم

وقتی كه عزا می گیرم

روزی از شما می گیرم

روضه ی عطش می خونم

بوی كربلا می گیرم

هی میگه رباب

پسرم بخواب

میآره عمو

برای تو آب

عمه میگه،بابا داره میآد

بابا میگه،عمو جون نمیآد

میر حرم نیآمد،اباالفضل اباالفضل

آب آورم نیآمد ،اباالفضل اباالفضل

کنج حجره بیقراره، بیقرار روی یاره

از دو چشمش همچو الماس بارون غصه میباره

روی دامانش سرش رو پسرش مهدی میگیره

ذکر لبهاش یا حسینه، با دلی پر غم میمیره

میزنه دست و پا، لحظه ی آخره

میسوزه از عطش چون گلی پرپره

این دم آخری با شور و زمزمه 

 میخونه زیر لب، روضه ی فاطمه

وای امون از این غریبی

سامرا امشب چه غوغاست

مهدی مشکی پوش باباست

مثل فردا پور حیدر، تو بهشت مهمون زهراست

بی شکیبه، غم نصیبه، بخدا خیلی غریبه

ذکر لبهای عزیزش، ناله امن یجیبه

از غم عسکری گشته غوغا به پا

 بار دیگر شده سامرا کربلا

بیاد ماتم زینب و قتلگاه 

اشک میریزه برا روضه ی خیمه گاه

وای امون از این غریبی

شصت وهشت روز ناله و غم

 اشک ماتم، سوگواری

شصت و هشت روز توی روضه، بیقراری عزاداری

آرزومون اینه ارباب، که دلا بشه خدایی

یک شب جمعه آقاجون ما بشیم کرببلایی

ای گل فاطمه ای همه حاصلم 

من گدای توام ای امید کرم

من فدای تو و روضه هایت حسین

 کی شوم زائر کربلایت حسین

ای ز چشم همگان ریخته اشک بصرت

حسنی و چو حسن خون شده عمری جگرت

همچو اجداد غریبت همه ی عمر غریب

به جوانی شده مسموم چو جد و پدرت

بس‌که در جامعه مظلوم و غریب و تنهاست

نیست ممکن که عزا بر تو بگیرد پسرت

سال‌ها تحت نظر بودی و بودی در حبس

کس ندانست و نداند که چه آمد به سرت

سال‌ها شمع صفت سوختی و آب شدی

نه فقط زهر جفا زد به دل و جان شررت

سال‌ها بود که با یاد لب خشک حسین

خون دل بود روان روز و شب از چشم ترت

نور چشم تر من

بیا ای دلبر من

دیگه بر لب رسیده

نفس آخر من

دیده دارم به راهت تا بیایی

لحظه ی آخره مهدی کجایی

این دم آخر مهدی کجایی

بیا بابا که شده وقت جدایی

یابن الزهرا یابن الزهرا، کجایی

مضطر بی قرارم

به حال احتضارم

بیا تا وقت مردن

روی پات سر بزارم

به تنم هیچ تب تابی نمونده

غربتت جونمو بر لب رسونده

چی بگم من که سوز زهر کینه

سر تا پامو سوزونده

یابن الزهرا یابن الزهرا، کجایی

آهم از غصه سرده

سینه هم پر ز درده

غم تنهایی تو

دلم و پاره کرده

بعد عمری شدم راحت ز غم ها

میروم تا ببینم روی زهرا

بمیرم من که با کم سن و سالی

شدی تنهای تنها

یابن الزهرا یابن الزهرا، کجایی